Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ποίημα

Ποίημα Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Αρχή πάντων και τέλος ποιού Θεόν.
Βίου το κέρδος, εκβιούν καθ΄ ημέραν.
Γίνωσκε πάντα των καλών τα δράματα.
Δεινόν πένεσθαι, χείρον δ΄ ευπορείν κακώς.
Ευεργετών νόμιζε μιμείσθαι Θεόν.
Ζήτει Θεού σοι χρηστότητα χρηστός ών.
Η σάρξ κρατείσθω και δαμάσθω καλώς.
Θυμόν χαλινού, μη φρενών έξω πέσεις.
΄Ιστη μεν όμμα, γλώσσα δε στάθμην  έχοι.
Κλείς ωσί κείσθω, μηδέ πορνεύοι γέλως.
Λύχνος βίου σοι παντός ηγείσθω λόγος.
Μη σοι το είναι τω δοκείν υπορρέοι.
Νόει τα πάντα, πράσσε δ΄ ά πράσσειν θέμις.
Ξένον σεαυτόν ίσθι, και τίμα ξένους.
΄Οτ΄ ευπλοείς, μάλιστα μέμνησο ζάλης.
Πάντ΄ ευχαρίστως δεί δέχεσθαι τα εκ Θεού.
΄Ράβδος δικαίου πλείον, ή τιμή κακού.
Σοφών θύρας έκτριβε, πλουσίων δε μη.
Το μικρόν ου μικρόν, όταν εκφρέρη μέγα.
΄Υβριν χαλινού, και μέγας έση σοφός.
Φύλασσε σαυτόν, πτώμα δ΄ άλλου μη γέλα.
Χάρις φθονείσθαι, το φθονείν δ΄  αίσχος μέγα.
Ψυχή θύοιτο μάλλον ή το πάν Θεώ.
΄Ω τις φυλάξει ταύτα, και σωθήσεται;